Een paar jaar geleden tijdens mijn studie raakte ik bijna in een burn-out, ik was op en wist niet meer hoe ik alles voor elkaar moest krijgen. In deze blog deel ik mijn persoonlijke en toch wat kwetsbare verhaal. Ik hoop dat je er herkenning in kunt vinden als je hier nu door heen gaat en de lessen meeneemt die ik aan het einde met je deel.
Misschien herken je het, het gevoel dat je niet meer weet hoe je alles voor elkaar moet krijgen, dat je hoofd maar doorgaat, dat je verlangt naar diepe rust maar dat je niet weet hoe je dit moet realiseren want je hebt helemaal geen tijd om rust te nemen. Je moet door! Je moet alles goed doen, je studie of werk is belangrijk, je huishouden moet op orde zijn en je kan toch niet een uitnodiging afslaan? Je wilt alles zo graag doen maar diep van binnen voel je dat je op bent... Je kan niet meer, je hebt rust nodig. Zelf herken ik dit van een paar jaar geleden. Ik zat denk ik in het tweede jaar van mijn studie. Op de middelbare school had ik vwo gedaan en hier moest ik hard voor werken, ik had niet het idee dat ik ooit niet met school bezig was. Daarnaast was er veel gebeurd toen ik tiener was rondom mijn hersentumor en was ik dankbaar dat ik door kon gaan maar had ik misschien meer rust mogen nemen en stil mogen staan bij wat er allemaal gebeurde. Toen ik ging studeren besloot ik voor een hbo-opleiding te kiezen: Toegepaste Psychologie. Ik vond het heel interessant, wilde alles leren en alles weten. Ook wilde ik alles graag goed doen en goede cijfers halen. Ik haalde binnen het eerste jaar mijn propedeuse en had slechts 1 vak hoeven te herkansen in dat eerste jaar, een gespreksvoeringsvak. Mijn eerste onvoldoende op een tentamen haalde ik pas in het derde jaar. Een hbo-opleiding leek me minder intensief dan een studie aan de universiteit maar ik vond het veel, heel veel. Meerdere vakken waarbij je binnen één blok een heel boek en een aantal artikelen per vak moest lezen voor het tentamen en dan alle praktijkopdrachten en gespreksvoering vakken en dan ook nog de opdrachten die je samen met studiegenoten moest doen. Ik bracht veel tijd door in de bieb nadat ik klaar was met college en in de avonden waren er commissie avonden, sporten of met vriendinnen samen eten. Ik vond het veel, heel veel. En halverwege het tweede jaar van mijn studie, wist ik niet meer hoe ik alles moest doen. Mijn eigen batterij raakte leeg, ik had weinig energie en de altijd vrolijke Ilse had meer negatieve gedachten dan ik bij mezelf herkende. Ik was op. Ik herinner me nog dat ik een periode had dat wanneer ik naar college fietste, ik gedachtes had. (En ik merk dat ik dit heel lastig vind om te typen want het voelt zo kwetsbaar maar als ik eerlijk wil zijn, dit was echt wat door mijn hoofd ging. Ik hoop dat doordat ik dit met je deel je wat herkenning hierin kunt vinden. En dat je weet dat je niet alleen bent.) De stemmetjes in mijn hoofd zeiden als ik een kruispunt overstak en de auto’s voorbij zag razen: “rij me maar aan”. Niet dat ik wilde dat me iets overkwam, nee absoluut niet! Maar ik zocht naar een excuus om rust te mogen nemen en niet de hele tijd maar door te hoeven gaan... Gelukkig is dit niet gebeurd, ben ik niet aangereden en wist ik ook wel dat dit niet echt was wat ik wilde. Wat ik wilde was rust maar ik wist niet hoe. Want rust nemen, stond voor mij gelijk aan studievertraging, veel extra kosten, mensen teleurstellen en een diep gevoel bij mezelf dat ik faalde. Gelukkig had ik mensen om mij heen die aan mij zagen dat het niet goed met me ging. In mijn geval was het mijn moeder die aan me merkte dat het niet goed met me ging en besloot met me mee te zoeken naar oplossingen. Ik plande een gesprek in met de decaan. En ik ben haar nog tot op de dag van vandaag nog altijd dankbaar dat ze me deze vraag stelde toen ik haar mijn hele verhaal had gedaan: “Maar Ilse, wat is er zo erg aan om het wat rustiger aan te doen?” Voor mij viel er direct een last van mijn schouders en opende dit mijn ogen. Als ik heel eerlijk was, NIKS! Er is niks ergs aan om het wat rustiger aan te doen. Het waren de beperkingen en de eisen die ik mijn eigen hoofd aan mezelf stelde waardoor ik het gevoel had niet rust te kunnen nemen. En ja ook dat we met elkaar een systeem hebben gecreëerd waarbij er eigenlijk geen tijd is om het even rustig aan te doen. Maar het was aan mij om nu te luisteren naar dit inzicht: “ik mag rust nemen! Er is niks ergs aan om rust te nemen. Ik faal niet, ik ben nog steeds een goede vriendin, student, dochter en welke rollen ik ook allemaal vervul”.
Ik plande een gesprek in met mijn studieloopbaanbegeleider om samen te kijken hoe ik meer rust kon nemen. Ik herinner me nog goed hoe dit gesprek verliep. Ik begrijp het maar ik kreeg het gevoel dat hij ervoor wilde zorgen dat ik in ieder geval geen studievertraging op zou lopen dus keken we naar welke vakken ik op dat moment zou kunnen laten vallen en dan het jaar erna, naast mijn stage of minor, erbij zou kunnen doen. Het gesprek benauwde me enorm! Ik had behoefte aan rust en wilde minder doen en niet denken aan hoe ik volgend jaar twee keer zo veel zou moeten doen! Uiteindelijk kwamen we er samen uit welke vakken ik minder zou kunnen doen en deze zou ik inderdaad het jaar erna kunnen inhalen maar dat liet ik nog even voor wat het was. Eerst de rust toelaten. Het gaf me zo veel ruimte! Dat ik niet alles nu moest doen maar dat ik tussendoor rust mocht en kon nemen. Ook maakte ik een afspraak met een psycholoog om te praten over de druk die ik voelde en om te praten over de heftigheid van toen ik een tiener was en hier toen weinig ruimte aan heb gegeven. Het hielp me om om te gaan met wat ik voelde, met wat er gebeurd was en ze stelde goede vragen hoe ik de antwoorden in mezelf kon vinden. Hoe ik de balans in mezelf weer kon vinden. Het was fijn, praten over wat er in mij omging en over wat toch een hele grote rol in mijn leven speelde maar waar ik niet dagelijks over praatte. Het was fijn, het gevoel te hebben het niet alleen te hoeven doen. Verder begon ik met yoga wat me hielp om de emoties meer toe te laten en te voelen. En het hielp me om echt ontspanning te vinden in mijn lichaam en vooral in mijn hoofd die eigenlijk altijd aanstond en doordenderde. Het werd rustiger in mijn hoofd door regelmatig yoga te doen en ik ging weer lekkerder in mijn vel zitten. Ik heb mijn tijd genomen. Het deed me goed om mijn eigen batterij opladen weer prioriteit te maken. En het jaar erna, toen ik dus de vakken die ik had laten vallen nu naast mijn stage of minor erbij kon doen, heb ik alleen die vakken gedaan. Ik had het doen van mijn stage of minor uitgesteld omdat ik nog niet wist wat ik wilde doen. En dat was echt een hele goede keus want na de zomer startte ik met de mooiste minor ooit die ik had kunnen doen: Da Vinci. Een minor waarin ik mezelf zo enorm heb ontwikkeld, mooie mensen heb ontmoet en zelf zo enorm ben gegroeid. Dit is precies op het juiste moment op mijn pad gekomen omdat ik ruimte voor had gecreëerd. Als ik gelijk aan mijn minor was begonnen, had ik niet voor deze minor gekozen want ik had er nog nooit van gehoord. Maar het kwam op mijn pad en ik ben blij dat ik deze keuzes heb gemaakt. Het is een heel verhaal geworden. Ik hoop dat je als je hier doorheen gaat of doorheen bent gegaan herkenning kunt vinden. En ik hoop dat je deze lessen uit mijn verhaal meeneemt:
Je mag rust nemen! Je hebt geen excuus nodig om rust te nemen en je bent niet een slecht mens, een slechte leerling, student, dochter, vriendin of wie dan ook als je rust neemt (of als je een andere keuze maakt dan waarvan je denkt dat van je verwacht wordt).
Maak je eigen batterij opladen of vol houden een prioriteit! Je kan beter tussendoor rustmomenten inplannen in plaats van altijd maar door te denderen en dan ineens langere tijd rust nodig te hebben.
Je bent van waarde, ook als je ‘niks doet’!
Je mag om hulp vragen! Alsjeblieft, doe dit als je het gevoel hebt dat je vastzit of er zelf niet uitkomt. Alleen al praten over wat er door je heen gaat, creëert ruimte en geeft je het gevoel dat het er mag zijn.
Weet dat je niet alleen bent.
Heb geduld en vertrouw dat als jij alles op jouw tijd doet, er mooie dingen op je pad zullen komen. En houd vertrouwen dat alles weer goed komt.
Blijf dichtbij jezelf.
Dank je wel dat je de moeite hebt genomen om mijn persoonlijke en kwetsbare verhaal te lezen. Als je hier zelf doorheen gaat, ik hoop dat je je rust durft te nemen en vertrouwen blijft houden. Stuur me gerust een berichtje als je er met mij over wilt praten.