Deze week volgde ik zelf een yogatraining waarin ik verschillende armbalances leerde, denk aan de kraai, een handstand en zelfs een hoofdstand. En wauw, wat heeft deze trianing me veel gebracht! Niet alleen voor mij nieuwe houdingen en handige tips om in deze houdingen te komen en tips die ik als yogadocent zeker ga toepassen, ook waardevolle inzichten over mezelf en over het leven. Mooi hoe yoga doorwerkt op meerdere vlakken en niet alleen blijft bij het doen van bepaalde houdingen.
De week voelde als een overwinning op mezelf. Als kind vond ik het fantastisch om te turnen en deed ik het liefst de hele dag een handstand of radslag. Ik was er goed en het gaf me een gevoel van vrijheid. Ik was een fit, gezond en lenig kind en genoot ervan om met mijn lichaam te spelen en te bewegen.
Maar toen ik 14 was werd mijn wereld op z’n kop gezet (en niet op de handstand manier). Er werd een hersentumor bij me geconstateerd en in mijn tienerjaren onderging ik meerdere operaties en bestraling. Het was behoorlijk intens. Ik hoefde niet meer naar schoolgym want ik kon beter mijn energie bewaren voor de ‘belangerijke’ vakken. Ik stopte met het doen van ‘enge’ dingen, ging niet meer in achtbanen wat ik als kind fantastisch vond want wat als er iets zou gebeuren? Ik had het gevoel dat ik voorzichtig moest zijn met mijn lichaam en ik werd voorzichtig in de dingen die ik deed. En zonder dat ik me er bewust van was ben ik mezelf het verhaal gaan vertellen dat ik niet sterk ben, dat ik zwak ben zelfs. Het bleef niet alleen bij een verhaal wat ik mezelf vertelde, ik ging leven naar dit verhaal. Ik ontweek dingen die me fysiek te moeilijk of te zwaar leken met als gevolg dat ik alleen maar meer kracht verloor en dus mijn eigen verhaal, dat ik niet sterk ben, waar ging maken.
Toen ik 19 was begon ik met yoga. Na een lange zoektocht in wat voor lessen ik fijn vond, voelde ik me fijn bij een iets rustigere hatha yoga (de manier waarop ik zelf nu ook mijn lessen geef). Af en toe volgde ik ook een yin les of deed ik mee aan een dynamic flow les waarbij iedere drie maanden dezelfde sequence werd gegeven: iedere drie maanden volgden dezelfde houdingen elkaar op op dezelfde muziek. Tijdens een van deze lessen deden we op een speelse manier een handstand. In het begin kon ik dit niet maar hoewel ik het ook spannend vond om te proberen, had ik er wel plezier in om het te proberen. En na een paar weken dat ik deze specifieke les volgde ging het beter en makkelijker: ik merkte bij mezelf op dat ik een handstand deed! Totaal geen perfecte handstand maar dat deed er niet toe.
Ik herinner het me nog goed toen ik naar huis liep van deze les, ik had tranen in m’n ogen. Ik realiseerde me dat ik zojuist iets had gedaan met mijn lichaam waarvan ik niet had gedacht dat het nog mogelijk voor me zou zijn: ik had een handstand gedaan! En daarmee werd ik me ook bewust van het verhaal dat ik al die tijd mezelf vertelde en ook geloofde, dat ik niet sterk ben. Op slag veranderde dit, ik had mezelf namelijk zojuist laten zien dat ik wel sterk ben!
Vanaf dat moment ben ik mezelf gaan vertellen dat ik wel sterk ben. En de ene dag geloof ik dit meer dan de andere dag maar ik weet dat ik veel meer kan als ik er maar in geloof! En deze week door het doen van deze training, heb ik weer mooie inzichten gehad en gevoeld dat je lichaam veel meer kan met de juiste warming-up, de juiste aanwijzingen en door te oefenen, te oefenen en te oefenen. En het belangrijkste misschien nog wel: door er plezier in te hebben! Het hoeft niet perfect, zolang je maar plezier blijft houden, jezelf soms een beetje uitdaagt en jezelf de verhalen vertelt die je verder gaan helpen!
Welke verhalen vertel jij jezelf en ben je naar gaan leven? Zijn dat de verhalen die jou verder gaan helpen? Of mag je je hier bewust van worden en nieuwe verhalen kiezen om naar te gaan leven?