Een interessant thema wat de afgelopen tijd voor mij veel terugkomt Ik zeg wel de afgelopen tijd maar eigenlijk komt het thema ‘licht’ al jaren terug in mijn leven. Ik neem je even mee, misschien herken je er dingen in.
Al jaren overgevoelig voor licht
Al vanaf mijn elfde zeg ik dat ik overgevoelig ben voor licht. Ik zie snel sterretjes als het te licht ergens in een ruimte is of als ik buiten loop op een lichte dag. Prima, dacht ik, dan zorg ik gewoon ervoor dat ik altijd een zonnebril bij me heb. Toen wist ik nog niet dat dit waarschijnlijk te maken had met de hersentumor die in mijn hoofd groeide. En ook sinds ik dit weet en na meerdere operaties, ervaar ik nog altijd dat ik erg gevoelig ben voor licht. Ik zie nog steeds regelmatig sterretjes en soms zelfs een soort vlekken. Op zich niet erg, ik zorg er nu gewoon nog altijd voor dat ik een goede zonnebril bij me heb =). Ook op dagen die niet zo licht zijn, heb ik standaard een zonnebril bij me. Licht is dus een thema voor mij.
In het licht stappen
Maar licht komt ook op een andere manier terug. In de vorm van stralen, durf ik in het licht te stappen? Durf ik de wereld het licht dat in mij zit te laten zien? Of blijf ik in mijn eigen schaduw leven? Houd ik mezelf ‘veilig’ door mezelf niet te veel te laten zien? Door de wereld niet te laten zien waar ik goed in ben en gewoon door te leven in mijn eigen schaduw? Een thema waar ik de afgelopen tijd veel mee bezig ben geweest. Ik zie namelijk mensen om mij heen die wel in het licht stappen. Die hun podium creëren en pakken, die zichzelf laten zien en de wereld laten zien waar ze goed in zijn. En zo helpen ze mensen echt, ze groeien er zelf door en de wereld mag genieten van hun licht, ze maken de wereld een beetje mooier! Door de beste versie van zichzelf niet alleen voor zichzelf te houden maar door deze versie te delen met de wereld. Door te stralen. Door zichzelf te laten zien, met al hun kwetsbaarheden en alles waar ze retegoed in zijn. Ze pakken hun podium, maar dat podium pakken, dat kan eng zijn. Mega eng!
"Had je dit vroeger ook al?"
Ik had het over dit onderwerp met mijn vader. En hij vroeg me: is dat hetzelfde als wat jij vroeger had op de basisschool bij die wedstrijd met het verhaal dat je had geschreven? En ik wist meteen waar mijn vader het over had. Toen ik in groep 7 of 8 zat, hadden we een schrijfwedstrijd op school. Iedere leerling schreef een verhaal met in de titel “Het geheim van…”. Mijn verhaal heette “Het geheim van het verlaten huisje” en ik weet nu nog precies hoe het verhaal ging. Stiekem vond ik het zelf best een goed geschreven verhaal en ook mijn vader was trots op me en liet me weten dat hij het zo’n sterk verhaal vond. Toen was de dag daar, alle verhalen waren ingeleverd en gelezen door de jury en er zou een prijsuitreiking plaatsvinden voor de drie beste verhalen. En toen ze aangekomen waren bij de eerste prijs, begon de meester op het podium te vertellen waar het verhaal over ging: dat er zo’n verrassende wending in zat en dat het leuk en spannend was om te lezen. Ik voelde aan alles: dit gaat over mijn verhaal! Die spannende wending? Dat moest wel over mijn verhaal gaan! Maar ik wilde absoluut niet winnen. Hoewel ik stiekem mega trots was op wat ik had geschreven, betekende winnen ook dat ik voor de hele school met alle leerlingen, alle juffen en meesters en allemaal ouders het podium op moest komen. Ik wilde wegkruipen in een hoekje en zei: nee nee nee, dit is niet mijn verhaal! Nee hoor. Maar het was wel mijn verhaal! Ik had gewonnen en mocht het podium opkomen om mijn prijs in ontvangst te nemen. Wat vond ik dit spannend! Ik moest in het licht stappen, ik had laten zien dat ik ergens goed in was en nu mocht ik mezelf laten zien. En dat vond ik eng. Goed ik kon op dat moment natuurlijk moeilijk een hoekje blijven zitten dus ik stond toch maar op en liep naar voren, het podium op en nam mijn prijs in ontvangst. Thuis liet ik mijn familie weten wat ik een prijs had gewonnen met mijn verhaal! Tegen hen durfde ik wel te delen dat ik iets had gewonnen maar mezelf op het podium laten zien voor de hele school vond ik spannend.
Straalangst
Grappig dat mijn vader mij hier aan herinnerde want ik denk dat het iets is wat ik nog steeds soms ervaar. Ik ben trots op wat ik doe, ik vind en weet zelf dat ik er goed in ben, deel dit met de mensen om mij heen maar om het podium op te stappen, in het licht te stappen en aan de wereld laten zien waar ik goed in ben? Dat vind ik spannend. Straalangst zoals Paula en Lotte dit zo mooi noemen. Maar weetje wat ik ook geleerd heb? Het mag ook spannend zijn om in het licht te stappen! Ik mag het spannend vinden. Maar ik weet ook dat als ik het niet doe, dat ik mijn talenten en mijn kracht alleen laat zien aan de mensen die dichtbij mij staan, dat ik nooit mijn licht echt zal laten schijnen. Dat de beste versie die ik kan zijn voor mezelf en de mensen die dichtbij me staan, houd. En dat is zonde! Dat is zonde want zo zal ik nooit al die vrouwen helpen die ik zo graag wil helpen, zo zal ik nooit echt kunnen doen waarvoor ik hier op aarde ben, ik zal niet groeien en ik zal niet echt mijn leven beleven zoals ik dat wil.
Ik ga mijn licht laten schijnen
Zo dit is eruit. Ik deel het met jullie. Dat ik het spannend vind om in het licht te stappen en dat ik het spannend mag vinden. Maar dat ik voel dat het nodig is. Het is nodig om de beste versie van mezelf te kunnen worden, om al die geweldige vrouwen te helpen en te inspireren waar ik zo naar verlang en om mijn leven echt te beleven zoals ik dat zo graag wil. Ik mag mijn podium creëren, op mijn podium stappen, in het licht stappen en mijn licht schijnen. En dat is precies wat ik ga doen! Ik ga mijn licht laten schijnen en mezelf aan de wereld laten zien! Als we allemaal het diepe licht dat in ons zit laten schijnen, maken we de wereld dan niet een beetje mooier en lichter?