Gister ging ik voor de tweede keer sinds lange tijd weer naar de fysio. Het ging eigenlijk best oké met mijn rug maar ik weet dat het beter kan dus ik besloot toch aan de bel te trekken en een afspraak te maken. Ik deel in deze blog welk inzicht ik kreeg door mijn afspraak bij de fysio, waarom we vaak lang doorgaan met iets wat we graag anders willen voordat we aan de bel trekken of stappen zetten om te veranderen.
Fysioverleden
Even wat achtergrondinformatie: ik heb al bijna 8 jaar last van mijn bovenrug, sinds mijn laatste operatie. Ik heb zeker 8 verschillende fysio, manueel, psychosomatische en dry needling therapeuten gehad. Ik had de hoop al een beetje opgegeven dat ik nog klachtenvrij ga worden. Waarschijnlijk is het iets waar ik mee moet leren leven. En door veel te bewegen en yoga te doen is het draaglijk. Maar nee, wacht eens, het is ooit beter geweest en ik voel, ik weet dat mijn rug beter kan voelen! Dus ik besloot toch op een moment dat ik behoorlijk last had de telefoon op te pakken en de fysio te bellen. Een fysio waar ik eerder ben geweest en met haar heb ik in al die 8 jaar de beste resultaten geboekt, lees: minder last van mijn bovenrug! Ik was bij haar gestopt een paar jaar geleden toen ze met zwangerschapsverlof ging en ben in de tussentijd bij menig fysiotherapeut weggestuurd want de behandeling die ze me gaven, zou moeten helpen maar dat deed het niet. En bij de fysio waar ik nu weer ben, merk ik dat ze verder kijkt. Ze masseert mijn rug, past manuele therapie toe én ze kijkt naar hoe ik beweeg en bepaalde houdingen doe zodat we ook daaraan werken en de pijn niet binnen een week weer terugkomt, maar dat ik echt mijn rug goed leer gebruiken zodat ik blijvend minder last zal hebben.
"De pijn valt eigenlijk wel mee" Interessant vind ik wel is wat er bij mij gebeurde toen ik de eerste afspraak twee weken terug had. De pijn was al minder dan op het moment dat ik belde om de afspraak te maken. Al snel kreeg ik gedachten: “wat doe ik hier? De pijn valt eigenlijk best wel mee.” Maar nee! Ik ben het waard om geen pijn of last te hebben. Ik weet dat het beter kan dus ik wil hier graag voor gaan, met hulp van een fysiotherapeut die echt met me meekijkt.
Zo gaat het met meer dingen in ons leven. De pijn is net niet groot genoeg om er echt iets aan te doen. Je baan bijvoorbeeld is niet verschrikkelijk, je vindt je werk niet leuk en je haalt er weinig voldoening uit maar het is niet verschrikkelijk en dus blij je daar werken. Of kijk naar de zorg voor jezelf. Je gaat maar door en je gaat maar door, soms heb je gevoel dat je op instorten staat en neem je even een middag rust en dan gaat het wel weer en dus ga je maar door op de manier zoals je gewend bent. De pijn is weer net niet groot genoeg om er echt iets aan te doen en jezelf meer op de eerste plaats te zetten.
Twee drijfveren: pijn en plezier
En zal ik je vertellen dat wij als mensen worden gedreven door twee dingen: (het vermijden van) pijn en (het verlangen naar) plezier. Het vermijden van pijn is de grootste motivator, alleen dan moet die pijn wel groot genoeg zijn. Pak jij met je handen een hete pan vast, dan zal je onmiddellijk je handen wegtrekken en waarschijnlijk de pan laten vallen. De pijn is zo groot dat je lichaam meteen een signaal geeft aan je hersenen dat je in actie moet komen. Maar als de pijn niet zo duidelijk is, als die langzaam opbouwt doordat je keer op keer, jaar in jaar uit niet doet waar je blij van wordt, is dit ook een signaal dat je het graag anders wilt maar je ervaart de pijn nog niet als groot genoeg. Pas als je in een burn-out terecht komt, merk je pas op dat je al jaren doet waar je niet gelukkig van wordt en dan pas trek je aan de bel en besluit je dat het anders moet.
Ik kan me zo voorstellen dat je niet in een burn-out terecht wilt komen en dit liever voor bent. Als je bij jezelf ergens merkt dat het tijd is om iets te veranderen, waarschijnlijk voel je diep van binnen wel dat je het graag anders zou willen, dat het tijd is om in actie te komen. Maar dit stel je keer op keer uit want de pijn is niet groot genoeg.
Vragen om bij stil te staan
Misschien kan je komend weekend even de tijd nemen om hierbij stil te staan. Kan je je pijn groter maken en je verlangen naar plezier ook? Stel jezelf de volgende vragen en schrijf je antwoorden op: wat als ik over een jaar nog precies op dezelfde plek ben als nu? Wat als het misschien nog slechter gaat? Wat voel ik dan? Wat doet de gedachte hieraan met me? En wat als ik over een jaar op de plek ben waar ik zo naar verlang? Ik voel me goed en alles is precies zoals ik diep van binnen altijd heb verlangd. Hoe ziet het eruit? Hoe voel ik me? Met wie ben ik? Hoe zijn mijn dagen gevuld?
Motivatie krijgen
Deze vragen gaan je helpen om je motivatie boven te krijgen. Om te voelen dat je misschien zo niet langer door wilt gaan. Dat je het niet trekt om over een jaar nog op dezelfde plek te zijn en dat er zoveel moois op je ligt te wachten. Laat dit jouw moment zijn om helder te krijgen of het tijd is om aan de bel te trekken. En als je voelt dat het tijd is, zet die eerste stap, trek aan de bel. Vraag om hulp, je hoeft het niet alleen te doen maar laat dit het moment zijn dat je besluit om voor meer dan ‘wel oké’ of ‘niet verschrikkelijk’ te gaan.
Ps: mijn rug voelt nu al beter na slechts 2 keer fysio! :):) En ik ben heel blij dat ik toch de stap heb gezet en aan de bel heb getrokken!